საერთაშორსიო თანამეგობრობის გარეშე რუსეთთან ორმხრივი მოლაპარაკებები საქართველოსთვის საფრთხეა
25 აპრილი, 2015
0
ქალბატონო ელენე, დასრულდა ბელარუსის პრეზიდენტის, ალექსანდრე ლუკაშენკოს ვიზიტი საქართველოში. საქართველოსა და ბელარუსის სამთვარობო უწყებებს შორის თანამშრომლობის გაღრმავების მიზნით 10-ზე მეტი შეთანხმება გაფორმდა. როგორც გაირკვა, ორ ქვეყანას შორის სავაჭრო ბრუნვა უახლოეს მომავალში 200 მილიონ დოლარამდე გაიზრდება, მხარეები აქტიურად განიხილავენ ერთობლივი საწარმოების შექმნისა და სავაჭრო-ეკონომიკური ურთიერთობების გაღრმავების საკითხებს. თქვენ როგორ შეაფასებდით ბელარუსის ლიდერის საქართველოში ვიზიტის შედეგებს?
- პირველ რიგში უნდა აღინიშნოს, რომ პრეზიდენტ ლუკაშენკოს ვიზიტი თბილისში ძალიან არაორდინალური გახლდათ. საქართველოს ბელორუსთან, როგორც ქვეყანასთან, არა აქვს საგარეო პოლიტიკაში თანხვედრა, ანუ იმაში, რაზეც სახელმწიფო ეწყობა. ბელორუსი პრობლემური სახელმწიფოა ევროპისთვის. აქედან გამომდინარე, თავად ლუკაშენკო ვერ იქნება სანდო პარტნიორი. ის არ გახლავთ პარტნიორი, რომელსაც შეიძლება მოელაპარაკო და ის მერე ბოლომდე შესრულდეს. ან, მან რაღაც გითხრას და ეს იყოს სწორედ ასე. მისი მესიჯებიც და საქციელიც არის დასაფიქრებელი. ამიტომ, როდესაც ბელორუსთან ურთიერთობაში შევდივართ, უნდა გვესმოდეს, რომ მასთან დაკავშირებული საკითხები საფრთხილო საკითხებია.
ბუნებრივია, იმაზე აღარ ვსაუბრობ, რომ მისი სიახლოვე პუტინის რეჟიმთან საქართველოსთვის საკმაოდ საშიშია. ამასთანავე, უნდა გვესმოდეს, რომ ეს მისი ვიზიტის მეორე კონტექსტია, თავად მას მუდმივად ახასიათებდა გარკვეული თამაში დასავლეთსა და რუსეთს შორის. რა თქმა უნდა, ის უმეტესად ორიენტირებულია რუსეთზე, მაგრამ ბოლო პერიოდში გააკეთა განცხადებები, რომ შეიძლება რუსეთთან ურთიერთობების საკითხებში რაღაცებს გადახედოს.
იგი ცდილობს, მიიპყროს დასავლეთის ყურადღება არა იმიტომ, რომ შეიცვალა შეხედულებები დასავლეთზე და უნდა მისსავე ქვეყანას ორიენტაცია შეუცვალოს, არამედ იმიტომ, რომ ეს არის თამაში და ჰგონია, რომ ეს დაეხმარება ხელისუფლების შენარჩუნებაში. მისი, როგორც ნებისმიერი დიქტატორის მიზანი სწორედაც რომ ხელისუფლების შენარჩუნებაა. მან იცის, რომ ამ თამაშში საქართველოსთან გარკვეული ურთიერთობა, რევერანსი დასავლეთთან სალაპარაკოდაც დასჭირდება. ამ ვიზიტის ერთ-ერთი კონტექსტი ასეთიცაა.
ბუნებრივია, ყველაფერ ამის გათვალისწინებით ძალიან მნიშვნელოვანია არ მოხდეს დასავლეთის მიერ მისი კიდევ უფრო იზოლაციაში მოქცევა. ჯერ ერთი, ბელარუსი რეგიონის უახლოესი ქვეყანაა, ამას აქვს გავლენა არაღაირების პოლიტიკაზე, არის რისკის ქვეყანა, რომელზეც რუსეთს შეუძლია ზეწოლა განახორციელოს და საბოლოო ჯამში აღიარებინოს აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის "დამოუკიდებლობა". ამიტომ, ასე რომ არ მოხდეს, ამას მინსკთან მუდმივი კონტაქტი უნდა. ჩვენ უნდა ვეცადოთ, რომ ბელარუსისთვის
ვიყოთ გარკვეული კარი, იმ შემთხვევაშიც კი, თუ მინსკი დასავლეთთან მხოლოდ ფლირტს აპირებს.
- ბრძანეთ, რომ ლუკაშენკო დასავლეთსა და რუსეთს შორის თამაშს ცდილობსო, მაგრამ თუ მის მიერ თბილისში გაკეთებული განცხადებებით ვიმსჯელებთ, ისინი უფრო კრემლზე იყო მორგებული, ვიდრე - დასავლეთზე. ლუკაშენკომ რუსეთ-საქართველოს ურთიერთობების თემაზე არა მარტო პრესკონფერენციაზე, არამედ როგორც ჩანს, პრეზიდენტ მარგველაშვილთან შეხვედრაზე საკმაოდ ვრცლად ისაუბრა. რას შეიძლება ნიშნავდეს ლუკაშენკოს მიერ გაკეთებული განცხადება - "ვფიქრობ, უახლოეს ხანებში ჩვენ ვიპოვით პასუხს ერთ კითხვაზე - რა ნაბიჯი გადავდგათ იმისათვის, რომ დავაახლოოთ სახელმწიფოების პოზიცია და ვიცხოვროთ ერთ ოჯახში, როგორც ეს ერთ დროს იყო. ქართველ, ბელორუს და რუს ხალხებს შორის არ არის წინააღმდეგობა. არის გაუგებრობა პოლიტიკურ დონეზე. ეს დაძლევადია, მაგრამ კონკრერტული ნაბიჯების გადადგმაა საჭირო. ამის შესახებ ჩვენ ვილაპარაკეთ. მე ჯერ არ მაქვს უფლებამოსილება პრეზიდენტისგან, ვისაუბრო ჩვენი შეთანხმებების შესახებ, მაგრამ უახლოეს პერიოდში თქვენ ამის შესახებ გაიგებთ". თქვენ როგორ აღიქვით ლუკაშენკოს მიერ თბილისში ჩამოტანილი გზავნილები? ეს გზავნილები მხოლოდ მისი იყო, თუ თბილისში პრეზიდენტ პუტინის გზავნილები გაახმოვანა, როგორც ამას მის ვიზიტამდე თბილისში ბევრი ვარაუდობდა?
- ლუკაშენკოს თავის მთავარ პარტნიორთან, პუტინთან თბილისში ვიზიტის წინ ექნებოდა კონსულტაციები, ამაში გასაკვირი არაფერია. გასაგებია ისიც, რომ იგი "ოჯახში", სადაც მიგვიწვია, გულისხმობდა ევრაზიულ კავშირსა და რუსულ ორიენტაციას. მაგრამ, ეს ჩვენ ვიდრე ლუკაშენკო თბილისში ჩამოვიდოდა, წინასწარ ვიცოდით. წარმოუდგენელია, ლუკაშენკოსგან ვინმეს სხვა მოლოდინი ჰქონოდა. მაგრამ, მე მაინც მგონია, რომ მისი თბილისში ჩამოსვლა გარკვეულწილად დასავლეთთან ფლირტიც იყო.
რაც შეეხება გზავნილებს. ძალიან რთულია პუტინის და ლუკაშენკოს მსგავსი ტიპის პოლიტიკოსების გზავნილების მიხედვით გარკვეული ანალიზის გაკეთება. ორივე პოლიტიკოსი გახლავთ საკმაოდ დახურული, არატრანსფარენტული და ამიტომაც არასანდო. მათი მესიჯები შეიძლება ერთ დღეს ერთი ხასიათის იყოს, ხოლო მეორე დღეს - სულ სხვა შინაარსის.
ლუკაშენკომ ისაუბრა "ერთიან ოჯახზე", მაგრამ ამას ქართულ პოლიტიკაზე არანაირი გავლენა არ ექნება. ვფიქრობ, ჩვენს ხელისუფლებას უნდა გამოეყენებინა ლუკაშენკოს ვიზიტი იმისთვის, რომ სწორედ ამის დაუშვებლობისთვის გაესვა ხაზი. ასევე გაესვა ხაზი იმისათვის, თუ რა მნიშვნელობა აქვს ევროკავშირს არა მარტო საქართველოსთვის, არამედ თავად ბელარუსისთვის. ჩემი აზრით, ჩვენ არ უნდა შეგვეშინდეს, მოსკოვიდან ვინ რა მესიჯებს ჩამოიტანს. ჩვენ უნდა ვეცადოთ, რომ საქართველო ბელარუსისთვის დასავლეთთან ურთიერთობაში ფანჯარა იყოს.
- თუ გავიხსენებთ პრეზიდენტ ლუკაშენკოს კიდევ ერთ განცხადებას "ჩვენი შეთანხმების შესახებ თქვენ უახლოეს პერიოდში გაიგებთ", რამდენად დიდია ალბათობა, რომ მალე რუსეთისა და საქართველოს პრეზიდენტების შეხვედრის მზადების შესახებ გავრცელდეს ინფორმაცია?
- ამ თემაზე სპეკულაციები კეთდება და ვხედავთ, რომ ეს თემა მუსირებს. თუმცა, ძალიან ინტენსიურად არა. ჩვენი ხელისუფლების მხრიდან ითქვა, რომ ამის მზაობა არ არის და ეს სწორია. ამის თქმა უფრო მკაფიოდაც შეიძლებოდა, ვინაიდან აბსურდია ამ თემებზე საუბარი, ვიდრე რუსეთი აფხაზეთთან და სამხრეთ ოსეთთან დაკავშირებით მკაფიო ნაბიჯებს არ გადადგამს. ზოგადად, ჩვენ რუსეთთან ურთიერთობაში მუდმივად საფრთხის შემცველი სიურპრიზების მოლოდინის რეჟიმში ვცხოვრობთ. შესაძლოა, მოვლენები ამ მიმართულებით განვითარდეს, მაგრამ არ ვიცით, მოსკოვი რა სიურპრიზს გვიმზადებს, შესაბამისად, ამ თემაზე მარჩიელობა არ ღირს.
- რჩება შთაბეჭდილება, რომ პუტინმა ბევრი იფიქრა თუ ცოტა იფიქრა, გადაწყვიტა, საქართველოში მისი მთავარი ვიზავი პრეზიდენტი მარგველაშვილი ყოფილიყო და არა - პრემიერი ირაკლი ღარიბაშვილი. თქვენი აზრით, რატომ? მხოლოდ იმიტომ, რომ პუტინის მსგავსად, მარგველაშვილი პრეზიდენტია, თუ კიდევ სხვა რამ შეიძლება იყოს მიზეზი?
- ჯერ ჩვენ ზუსტად არ ვიცით, ვისი გზავნილი ჩამოიტანა ლუკაშენკომ თბილისში, ჯერ არც ის ვიცით, მან მარგველაშვილს პუტინისგან გზავნილი ჩამოუტანა თუ არა. ამიტომ, ძალიან კონსპიროლოგია რომ არ გამოგვივიდეს, აჯობებს, დაველოდოთ მოვლენათა განვითარებას და ამ თემაზე შემდეგ ვიმსჯელოთ. არა მგონია, რომ პუტინს განსაკუთრებით აინტერესებდეს მარგველაშვილის პერსონა. ერთადერთი, რაც შეიძლება პუტინს აინტერესებდეს, საქართველოში გარკვეული ქაოსის შექმნაა, რომელიც შეიძლება მოჰყვეს მის მიერ ამ ტიპის ნაბიჯების გადადგმას და შეეცადოს ამგვარი ვითარების გამოყენებას. მაგრამ ამ ეტაპზე პუტინ-მარგველაშვილის სავარაუდო შეხვედარზე საუბარი ძალიან დიდი სპეკულაცია იქნებოდა.
- ამას წინათ ცნობილმა რუსმა პოლიტოლოგმა ლილია შევცოვამ სამოქალაქო ჟურნალისტიკის სკოლას ვრცელი ინტერვიუ მისცა, სადაც თავისი მოსაზრებები გამოთქვა იმაზე, თუ რა ხდება დღეს ევროპაში, რუსეთში და მსოფლიოში. მისივე მტკიცებით, მას შემდეგ, რაც რუსეთმა ყირიმის ოკუპაცია განახორციელა და უკრაინის აღმოსავლეთში ვითარების დესტაბილიზაციის ინიციატორი გახდა, საერთასორისო პოლიტიკის აქტორები ევროპა და აშშ მხოლოდ ახლა აყალიბებენ ახალ რეალობაში რუსეთთან ურთიერთობის სტრატეგიას. სხვა ექსპერტთა ნაწილი მიიჩნევს, რომ უკრაინაში განვითარებული პროცესების ფონზე პოსტსაბჭოთა სივრცის მიმართ ევროპისა და აშშ-ის პოლიტიკაში კორექტივები მოხდა და არ არის გამორიცხული, ეს კორექტივები ახლო მომავალში სულ უფრო შესამჩნევი გახდეს. თქვენი დაკვირვებით, სავარაუდოდ, როგორი შეიძლება იყოს ევროპისა და აშშ-ის სტრატეგია რუსეთთან მიმართებაში?
- ერთი ცალსახაა, რომ ამგვარი სტრატეგიების ჩამოყალიბება საკმაოდ მტკივნეული პროცესია. სამწუხაროდ, 90-იან წლებში რუსეთის პოტენციური საფრთხე სათანადოდ არ იყო აღქმული. 2000-იან წლებში და შემდგომ საქართველოსთან ომი 2008 წელს არ იყო საკმარისი გამოსაფხიზლებელი ევროპისთვის. წესით, იგი დასავლეთისთვის სერიოზული და დამაფიქრებელი სიგნალი უნდა ყოფილიყო, მაგრამ მხოლოდ უკრაინის მოვლენების ფონზე დაიწყო დასავლეთის პოზიციაში ცვლილებების შეტანა და ვითარების შემოტრიალება. ახლა ისინი მოსკოვთან ურთიერთობის ახალ მიდგომებს აყალიბებენ. ის, რომ მათ პოზიციაში გაჩნდა რუსეთის, როგორც საფრთხის აღქმა, არ ნიშნავს, რომ მათ უკვე აქვთ რეცეპტი, როგორ დაუპირისპირდნენ მას.
უკვე არსებობს რამდენიმე მიდგომა. ერთი მიდგომა ითვალისწინებს რუსეთის შეკავებას, ანუ ისეთი ნაბიჯების გადადგმას, რომელიც აჩვენებს რუსეთს დასავლეთის ძალას და დააწესებს წითელ ხაზებს, რომელსაც რუსეთმა არ უნდა გადააბიჯოს. სახელმწიფოების მეორე ჯგუფს მიაჩნია, რომ რუსეთზე ზედმეტმა ზეწოლამ შეიძლება გამოიწვიოს რუსეთის კუთხეში მომწყვდევა, რაც პუტინისთვის საშიში და მაპროვოცირებელი ნაბიჯების გადადგმის საბაბი შეიძლება აღმოჩნდეს. ახლა რუსეთთან ურთიერთობების სტრატეგიები ძირითადად ამ ორი მიდგომის გათვალისწინებით შეიძლება ჩამოყალიბდეს.
ბევრი საყვედურობს იგივე გერმანიას, რომ მისი პოლიტიკა რუსეთის მიმართ არასაკმარისად ანტირუსულია, მაგრამ გერმანიას კარგად ესმის, რომ რუსეთი საფრთხეა. განსხვავება მხოლოდ მიდგომებშია, თუ როგორ შეიძლება ამ პრობლემის დაძლევა. ამ თემაზე ახლა დისკუსია იმაზეა, თუ რამდენად ხისტი უნდა იყოს დასავლეთი რუსეთთან ურთიერთობაში, რომ დასავლეთი თავად არ გადავიდეს ზღავარს, რომ რუსული ბირთვული იარღის გამო კაცობრიობა კატასტროფის წინაშე აღმოჩნდეს. ყველა ხედავს, რომ რუსეთის თავხედობისა და აგრესიულობის ზღავარი ძალიან შემაშფოთებელია. ამიტომ, დარწმუნებული ვარ, რომ როგორც "ცივი ომის" პერიოდში დასავლეთმა ძალიან კარგი და სწორი ფორმულა მოიგონა საბჭოთა კავშირის დამარცხების, ახლაც საბოლოო ჯამში დასავლეთი სწორ სტრატეგიას შეიმუშავებს მოსკოვთან ურთიერთობისათვის. ახლა რესურსების თვალსაზრისით დასავლეთის სახელმწიფიოები რუსეთთან შედარებით ბევრად ძლიერები არიან. ვფიქრობ, მათი პოლიტიკა რუსეთთან ურთიერთობაში სწორი მიმართულებით ჩამოყალიბდება.
- ვითარებაში, როცა ევროპისა და აშშ-ის პოლიტიკა რუსეთთან მიმართებაში საბოლოოდ ჩამოყალიბებული არ არის, საქართველოსა და რუსეთს შორის დიპლომატიური ურთიერთობები არ არსებობს, სავარაუდოდ, თბილისსა და მოსკოვს შორის ურთიერთობის საუკეთესო მოდელი როგორი შეიძლება იყოს?
- ძალიან მნიშვნელოვანია გვესმოდეს, რომ რუსეთთან დასავლეთის დამოკიდებულების ფორმირებაში ჩვენ არ ვართ პასიურები და მხოლოდ ველოდებით, თუ რაზე ჩამოყალიბდება დასავლეთი. ძალიან მნიშვნელოვანია, ჩვენც ვიყოთ ერთ-ერთი ხმა, რომელიც გავლენას მოახდენს მათი პოზიციის ჩამოყალიბებაში. ამისათვის ჩვენ ძალიან ბევრი საშუალება გვაქვს. დღეს არსებობს უამრავი ინსტრუმენტი, რომელიც ჩვენ აქტიურობის საშუალებას გვაძლევს. ესენი გახლავთ უმაღლეს დონეზე შეხვედრები, ინსტიტუცუიურად გაფორმებული შესაძლებლობები, რომლებიც გვაძლევს საშუალებას, რომ ამ დისკუსიაში არა მარტო მივიღოთ მონაწილეობა, არამედ ამ პროცესში ჩვენი წვლილიც შევიტანოთ.
რაც შეეხება რუსეთთან ურთიერთობებს, ჩვენ სამწუხაროდ, რუსეთთან ურთიერთობებისთვის ჩამოყალიბების დიდი არჩევანი არა გვაქვს. რუსეთთან ურთიერთობაში მუდმივად თავდაცვით რეჟიმში ვართ. ვერ განვსაზღვრავთ, თუ როგორი ურთიერთობა შეიძლება მასთან გვქონდეს. თავის დროზე, სააკაშვილის დროსაც კი, უკვე ომის შემდგომ დაიწყო პერიოდი, როცა ჩვენ რუსეთთან ცალმხრივად გავხსენით უვიზო რეჟიმი, ვთქვით, რომ არ გვეშინია რუსული ბიზნესის შემოსვლის, ოღონდ ტანკით არა, მაგრამ ვისაც სურვილი აქვს, ნებისმიერს შეუძლია ჩამოვიდეს. ამგვარი მიდგომა მე თავისთავად სწორი მიდგომა მგონია. მაშინ ხელისუფლებას უნდოდა რუსეთთან მიმართებაში ყოფილიყო აბსოლუტურად კონსტრუქციული და შედეგზე ორიენტირებული. ეს ზოგადად კარგი იყო, თუნდაც რუსულ საზოგადოებასთან ურთიერთობის თვალსაზრისით, ვინაიდან თავად რუსეთში უნდა მოხდეს რაღაცა ტიპის ცვლილება, ვინაიდან ეს ქვეყანა სხვანაირად ვერ შეიცვლება.
ამიტომ, ჩვენ უნდა ვიყოთ საერთაშორისო სამართლის პრინციპების 100%-იანად ერთგულები და ვერავინ ვერ უნდა შეიტანოს ეჭვი, რომ ჩვენ ამ საკითხში მოვიკოჭლებთ. არ უნდა შევქმნათ ხელოვნური პრობლემები რუსეთთან. სადაც შეგვიძლია ვიყოთ გახსნილები, რიტორიკაში არ ვიყოთ აგრესიულები, თუმცა, მეორე მხრივ უნდა გვესმოდეს, რომ საერთაშორისო თანამეგობრობის გარეშე რუსეთთან ორმხრივი მოლაპარაკებები, საქართველოსთვის საფრთხეა. ამიტომ, რუსეთთან ურთიერთობაში აქცენტი უნდა გაკეთდეს რუსულ-ქართულ ურთიერთობებში დასავლეთის ჩართულობაზე.
- პრეზიდენტ მარგველაშვილის მიერ პრეზიდენტ ლუკაშენკოს ავლაბრის რეზიდენციაში მიღებამ ავლაბრის რეზიდენციის თემა კიდევ უფრო აქტუალური გახადა. უნდა დატოვოს თუ არა პრეზიდენტმა ავლაბრის რეზიდენცია და გადავიდეს ათონელზე, ამაზე უკვე საკმაოდ ბევრი ითქვა, მაგრამ მაინც გკითხავთ - თქვენ როგორ შეაფასებდით ამ თემაზე დაწყებულ საუბრებს? და კიდევ, ვინაიდან რეზიდენცია ათონელზე თავიდანვე პრემიერის რეზიდენციად მოიაზრებოდა, ახლა რატომ არ დგას დღის წესრიგში არა პრეზიდენტის, არამედ პრემიერის გადასვლის საკითხი?
- ძალიან სამწუხაროა, რომ ერთ-ერთი მოქალაქის პოზიციისგან, თუ სად უნდა იყოს პრეზიდენტის რეზიდენცია, სად უნდა გაემგზავროს პრეზიდენტი და სად არა, მან სად იმუშაოს და სად არა, საერთოდ იქმნება ნიუსი და განსჯის საგანი ხდება. დაუშვებელია, რომ პოლიტიკაში ასეთი არაგამჭვირვალე პროცესი მიმდინარეობდეს. დაუშვებელია, რიგითი მოქალქე კარნახობდეს ხალხის მიერ არჩეულ პრეზიდენტს და თან საკმაოდ ძლიერი სახელისუფლებო ბერკეტებით, ანუ მთავრობის გამოყენებით, მისი ბოიკოტირებითა და იზოლირებით, რაიმე ტიპის ქმედებას.
ეს არის ჩვენი პოლიტიკური სისტემის მთავარი სიმახინჯე და ეს აბსოლუტურად დაუშვებელია. ვითარებაში, როცა ქვეყანას უამრავი საგარეო და საშინაო გამოწვევა აქვს, ეს ადამიანები თავს იმით ირთობენ და მუდმივად იმაზე მსჯელობენ, თუ რად უნდა იყოს პრეზიდენტის რეზიდენცია. მგონია, ამ კუთხით დისტანციიდან რომ შეხედონ ამ ყველაფერს, თავადაც შერცხვებათ. მიმაჩნია, რომ ამ თემაზე სერიზული და ხანგრძლივი მსჯელობა დაუშვებელია. პრეზიდენტმა გამოავლინა ძალიან პრინციპული და სწორი პოზიცია. მას შეეძლო, ამ თემაზე საერთოდ არ გაეკეთებნა განცხადება, მაგრამ გააკეთა და ხაზი გაუსვა ინსტიტუტებისადმი პატივისცემას და იმას, რომ ეს თემა უნდა დასრულდეს.
- რაც შეეხება კითხვის მეორე ნაწილს, თუ რატომ არ გადადის ათონელზე მთავრობა?
- სიმართლე რომ გითხრათ, არც მაინტერესებს. აბსოლუტურად არ მაინტერესებს, როგორ ლოჯისტიკურ გადანაწილებას მოახდენენ ისინი მაშინ როცა, რაც ხდება, არის მხოლოდ ჯინიანობის საკითხი და ყველაფერი საბავშო ბაღის თამაშებს ჰგავს, სადაც უნდათ იქ გადავიდნენ, როგორც უნდა იქ გადავიდნენ, ქვეყნის ინტერესებს და ენერგიას ნუ წირავენ ამას.
მსგავსი დაუშვებელი მოვლენა ხდება ჩვენს შიდა პოლიტიკაში ახლა გურჯაანში. აქ საინტერესო იყო ის, თუ როგორ გამოეხმაურა გურჯაანში განვითარებულ პროცესებს ხელისუფლება. პრაქტიკულად მოხდა პირდაპირი გამართლება, წახალისება ძალადობისა და დაპირისპირების როგორც "ნაცმოძრაობასთან", ან ნებისმიერ ოპონენტთან ურთიერთობის გარკვევის. ჩვენ გურჯაანში ვიხილეთ საკრებულოს თანამშრომლებისა და მმართველი გუნდის წარმომადგენლების მიერ ოპონენტების დაუფარავი ცემა-ტყეპა. ეს კი ძალიან სახიფათოა, ვინაიდან არის ძალადობის კულტივირება. ჩვენ წინ გვაქვს არჩევნები და პოლიტიკურ ოპონენტებს შორის ამგვარი ტიპის ურთიერთობა ქვეყნისთვის ძალიან სახიფათოა. მოსახლეობას შორის დაპირისპირებას ძალიან მძიმე შედეგები შეიძლება ჰქონდეს. ხელისუფლებას უნდა ესმოდეს, რომ სოციალურად გადაჯაჭვურ საზოგადოებაში დაპირისპირების ასეთი კერების შექმნა, ქვეყნისთვის ძალიან საშიში შეიძლება აღმოჩნდეს. ეს ჩვენს საზოგადობას გავლილი აქვს და ხელისუფლებას უნდა ეყოს პასუხისმგებლობა და უნდა კარგად გაიაზროს, რომ ამგვარი რამ მომავალში არ დაუშვას. აღარაფერს ვამბობ იმაზე, რომ ეს ქვეყნის იმიჯს აზიანებს.
http://goo.gl/XgMbma
კობა ბენდელიანი
"ინტერპრესნიუსი"
